الله اكبر از اين همه بى غيرتى

خواهى نخواهى يكى از اصوات تعجب و شگفتى رايج ميان ما ايرانيها الله اكبر است. همان الله اكبرى كه سالهاست بعنوان شعار اعتراضى به وقاهت و شنيعت حكومت و حكومتمداران جمهورى اسلامى از آن استفاده كرده ايم و هنوز دريغ از بند انگشتى پيشرفت! ديگران آمدند و شعارهاى ديگرى را در اعتراض به حكام خودسر و كامه مملكت خويش سر دادند و بجايى رسيدند و يا آمالشان دور از دسترس نيست، اما تاكيد ما به استفاده شبانه، آنهم از آسايش و امنيت پشت بام خود نهايتن ما را در زمره ملتى قرار داده است كه يا به چاپلوسى هامان بايد مدال طلا داد و يا از بزدلى هايمان تنديس ساخت! در جوامع ديگر خشونت به حيوانات را جرم تلقى كرده و مجرم را جريمه ميكنند و ما ايرانى ها براى تماشاى شلاق خوردن همنوع خود صف ميبنديم و در شنيعترين نوع تاتر ضد انسانى، يعنى اعدام در ملا عام شركت ميكنيم. ملتى كه تا اين حد و اندازه حساسيت و معيارهاى انسانى را ترك و به چنين درجه اى از بى تفاوتى و بى غيرتى نزول كرده باشد طبيعى است كه خودكامگان حيوان صفت به افراد آن ملت تجاوز كرده و قربانيان وحشيگرى هاى خود را بسوزانند، جوانان آنرا رديف رديف به چوبه دار بيآويزند و دخترى را در مراسم خاكسپارى پدرش بشهادت برسانند. كجاست يك جو غيرت؟ الله اكبر از اينهمه بى غيرتى.